“Ik lijk op mezelf” (uitspraak van mijn dochter als klein meisje)
Waarom blijven we altijd bij het dominante patroon om te willen herleiden waar iets vandaan komt?
Van de ene generatie naar de andere, zoekend naar de overeenkomsten.
“Terwijl ik naar een oude video kijk, zie ik mezelf geduldig bezig zijn met mijn dochter. Ik praat rustig en geef haar mijn volle aandacht,
maar diep vanbinnen voelde ik me anders. Mijn gedachten waren elders, niet bij haar”.
De ingewikkeldheid tussen de opgelegde patronen, mijn gevoel die deze structuren niet kunnen en willen volgen.
De worsteling hiervan, maar ook het ambivalente tussen intimiteit en afstand willen.
Barbera, 20 mei 2023
