STERK︎

“Ik lijk op mezelf” de uitspraak van mijn dochter als klein meisje. 
Waarom blijven we altijd in het dominante patroon hangen om te herleiden waar iets vandaan komt.  Van de ene generatie naar de anderen, zoekend naar de overeenkomsten.

Dat moedervlekje in je oog, die heeft je vader ook en wat lijk je op je moeder.

De ambiguïteit tussen de dominante patronen en de chaos in mijn hoofd, mijn gevoelens die deze structuren niet kunnen volgen.
“Ik zie beelden van mezelf van vroeger toen mijn dochter klein was en ik vol geduld met haar bezig was. Het ziet eruit alsof ik haar de volle aandacht geef met veel geduld. Ik hoor mezelf praten, maar zoals ik praat, voelde ik me niet.  Ik was eigenlijk bezig met andere dingen in mijn hoofd, niet met haar”.
We zijn  met elkaar verweven....
De Verbinding en de verstrengeling tussen ons, onderlinge afhankelijkheid.
Maar we hebben ook afstand nodig, afstand om jezelf te ontdekken. Weg van de Grote (m)Other. ­­
Een ambivalente worsteling. Intiem en kwetsbaar, maar ook afstandelijk en soms eenzaam.

Maar we hebben het wel “ Gezellig”.